bir fincan sıcak kahve,kalınca bir kitap,çalışmam gereken ehliyet sınavım ve evi pek de ısıtmayan kalorifer...
hayatın naadar önemsiz olduğunu dün okuduğum bir yazıdan sonra netleştirdim kafamda..
yazının girişi şöyleydi:
okula gidiyoruz ciddiye alıyoruz.
okulu bitiriyoruz diplomayı ciddiye alıyoruz.
işe giriyoruz işi ciddiye alıyoruz.
vs vs.
çok da net hatırlamıyorum ama özünde böyleydi.
babam mesela.
aşırı ciddiye alıyo hayatı.o kadar kasıyo ki beni.
hep neden neden neden diye kafasında bulutlarla dolaşıyo.
çok huzursuz bi insandır kendisi.
annem de ona uyuyo bazen.
sonra bazen beni evlatlık aldıklarını düşünüyorum.hiç benzemiyorum onlara kafa olarak.
maddi özgürlüğüm olsa inanıyorum ki karşılarında çok daha güçlü durabilicem esasen.
sonra artık hiçbi şey eskisi gibi değil hayatımda.
taviz vermiyorum.çıkarlarım uğruna yaşamamayı öğreniyorum.istediğim gibi yaşamayı öğreniyorum.
son zamanlarda o kadar çok kişiyi çıkartmışım ki hayatımdan...
şu an tek eksiğim bir fotoğraf makinası.
sanırım yaza doğru alabilicem onu da.
zaten tüm hayallerimi erteleyerek yaşamaya da alıştım.
bi de insanları hayatına çok sokmamak lazım.mesafen olmalı.yoksa sınırı aşıyolar.ortada kalıyosun.
işte bunların bilincinde olmak da tamamen tecrübesel olaylar.
ehliyete yazıldım söylemiş miydim hatırlamıyorum.ona hazırlanıyorum,testleri çözüyorum.
Sonra bir yönetmenle tanıştım.
çook sevdim kendisini.onun kadar gönlü geniş insan görmedim son zamanlarda...
edius öğrenmeye gidiyorum onun ders verdiği kursa.
pek bi şeyler öğrendim.
sözün özü şudur ki:doğru insanları seçersen,mutlu yaşarsın!
