.jpg)
Bence annelik her kadına bahşedilmeyecek kadar özel bir durum.
Bugün otistik bir kız ve annesi otobüse bindi.Annesi olduğunu anlamak biraz güç oldu açıkçası.Çünkü kıza bakmıyordu bile.Kız o kadar tatlıydı ki.
Kimbilir kaç yaşında?Saçlarına aklar düşmüş, kim nereye iterse oraya gidecek kadar güçsüz...
Masum.
Zavallı biraz da.
Sonra onlar inene kadar milyon tane düşünce geçti aklımdan.Ya benim de çocuğum öyle olsaydı ne yapardım, diye...
Çok zor çok karmaşık.
Ama zor olan cevabı değil.Onun bu hayatta olması.Düşünsene,sen ötekinin annesisin.
Hep itilenin.
Hep kakılanın.
Onu kollamak zorundasın.
O an, o anneden nefret ettim.Bu duygumdan çok eminim.Eğer benim çocuğum öyle doğacak olsaydı, liseli yıllarımda verdiğim cevaba inat; doğururdum onu.
Ne olursa olsun.
Ama; bunun tek bir kötü yanı olurdu.Siz her gün kahrolurken o nefes aldığının bile farkında olmazdı.
Yaşadığını anlamadıktan sonra yaşamış olmanın ne anlamı var?
Çok çelişkili bir durum...aslında yanıtı çok basit.basit olan doğurmak.
zor olan farkına varmasını sağlamak.
Tanrı, haketmeyeni anne yapmasın!
"Bazı kişiler evliliğimizin sırlarını sorar. Biz haftada iki kez yemeğe gideriz.Biraz mum ışığı, hafif müzik ve dans. Ben salı günleri giderim, o cuma."
